เรื่อย...เปื่อย...กันไป...

เมื่อวานว่าจะอัพบล็อกเกี่ยวกับ Project Life ทีทำอยู่ (อย่างลุ่มๆ ดอนๆ) แต่ความมุ่งมั่นมีไม่พอค่ะ...เลิกล้มตั้งแต่พิมพ์ไปได้ไม่กี่บรรทัด...ฮาาา

เอาไว้วันไหน...จะเขียนเล่าอีกทีละกัน ส่วนวันนี้มาเล่าเรื่องเรื่อยเปื่อยกันดีกว่าค่ะ...ว่าช่วงนี้คีตาญชลีทำอะไรบ้าง

ตอนนี้ยังเขียน "จันทร์เร้นใจ" อยู่นะคะ แม้ว่าจะช้ามากกกก...แล้วผ่านการแก้พล็อตเป็นล้านรอบแล้ว ตอนนี้พล็อต(น่า)จะลงตัวแล้วนะคะ ก็เขียนไปเรื่อยๆ เขียนทุกวัน...สะสมกันไปจนจบ...เป็นความหวังของคนเขียนว่า...เขียนเรื่องนี้จบเมื่อไร...อะไรๆ ที่มอดไปกับเวลาเกือบห้าปีที่หยุดเขียนหนังสือ จะกลับมาเสียที

อย่างที่เคยบอกว่า...พอกลับมาเขียนหนังสือใหม่อีกครั้ง รู้สึกเหมือนเด็กหัดเดินเลยทีเดียว หลายครั้งนึกท้อนะคะ แต่พอมาย้อนนึกถึงวันที่เราเขียนนิยายเรื่องแรกกว่าจะเสร็จ...ทำไมตอนนั้นเราทำได้ แล้วทำไมตอนนี้ถึงจะทำไม่ได้...เคยทำได้แล้ว สำเร็จแล้ว แถมมีโอกาสกว่าคนอื่นที่มีสำนักพิมพ์รองรับอยู่แล้ว(หรือเปล่าคะพี่บอกอ...แหะๆ) มันก็ไม่น่าจะยากเกินความสามารถ

บอกตัวเองอย่างนี้แล้วก็...ถึงจะเดินหน้าได้ ช้าหน่อยก็ยังได้เขียนทุกวัน...ความสำเร็จคงรออยู่ข้างหน้า...แน่นอน!

ทิ้งร้างบล็อกกันไปนานเหลือเกิน พอกลับมาอีกทีก็ให้อยากแต่งบล็อกใหม่เหลือเกิน แต่พอนึกว่างานที่ต้องทำแล้วก็พักไว้ก่อนดีกว่า แต่งบล็อกใหม่ทีไร...งานเยอะทุกที (มันต้องแก้โค้ดที่เวบบอร์ดด้วย เพื่อให้มันเหมือนกันทั้งสองที่น่ะค่ะ)

เรื่องโพสต์นิยาย...ตอนนี้คงยังไม่โพสต์นิยายเรื่องใหม่ให้อ่านนะคะ อาจจะไม่โพสต์เลยจนกระทั่งเขียนจบออกเป็นรูปเล่มเลยนั่นล่ะ แต่...ถ้ามีเวลา จะเอา "นิยาย'รัก' จำลอง" มาให้อ่านกันใหม่ที่เวบบอร์ดค่ะ เรื่องนั้นหลุดสัญญาจาก สนพ. แล้วและขออนุญาตบอกอไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้วค่ะ จริงๆ แอบอยากเอามาทำ e-book ด้วยซ้ำนะคะ แต่ติดที่เวลาเนี่ยแหละ...ทุกวันนี้ทำอะไรหลายอย่างอยู่แล้ว...ถ้าจะเพิ่มภาระให้ตัวเองอีกอย่าง กลัวจะไม่มีอะไรเสร็จสักอย่าง

แล้วมันก็ย้อนกลับมาที่การแบ่งเวลา...เหมือนอย่างที่คนใกล้ตัวมักบ่นอยู่เสมอว่า...คนซึ่งทำงานอิสระ เป็นนายตัวเองเหมือนอย่างเรานั้น สำคัญที่สุดคือ...ต้องแบ่งเวลาให้ได้...และให้ดี ส่วนตัวตัวเองนั้นรู้ตัวว่าบางครั้งยังแบ่งเวลาไม่ลงตัวเลย

บางทีก็ลำดับความสำคัญของสิ่งที่ทำยังไม่ดี...มันเลยกลายเป็นว่า...ไม่ได้อะไรสักอย่าง

กลัวเหมือนกันว่าสักวันหนึ่ง จะถึงเวลาที่ต้องตัดสินใจว่าอยากจะทำอะไรกันแน่...ทุกวันนี้ นอกจากงานเขียนหนังสือ ก็ทำงานดีไซน์ scrapbook ด้วย เวลาต้องแบ่งให้กับงานสองอย่าง ถ้าอยากจะทำควบคู่กันไปจริงๆ ก็คงต้องยอมเหนื่อย และอดทน

เอาล่ะค่ะ...บ่นกันพอหอมปากหอมคอเนอะ...ไว้วันหลัง จะเขียนเล่าเรื่องที่เกริ่นไว้ตั้งแต่ทีแรก ไม่แน่ใจว่าจะมีคนสนใจหรือไม่อย่างไร แต่คนเขียนอยากเล่าค่ะ ^^

เพราะ...ชีวิตเรามีค่าควรจดจำ!

แล้วพบกันใหม่นะคะ